family
"စစ်တပ်ကအာဏာကို မသိမ်းရင် သူလည်းထောင်ကျမှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မတို့သားအမိတွေလည်း ဒီလိုပြေးနေရမှာမဟုတ်ဘူး။"
ကိုမင်းလတ်ဟာ မွန်အမျိုးသားရေး လှုပ်ရှားသူဘဝ ကနေ မှောင်ခိုကုန်သည် ဖြစ်သွားသူ တစ်ဦးရဲ့ သားပါ။ သူ့အဖေဟာ သူ ငယ်ငယ်ကလေးမှာပဲ ပဟေဠိဆန်ဆန်...
ဦးဖားချင်းဟာ စစ်တွေကြားက မြေစာပင်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သူ့ရဲ့ရွာ တိုးတက်ဖို့ အများကြီး လုပ်ကိုင်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ပေးဆပ်ခြင်းဟာ သူ့မိသားစုကို မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး
ဒေါ်ဟော်ဟာ သူမရဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကလေးငယ်အချို့ကို အလုပ်ခန့်ထားပါတယ်။ ဆိုင်က အမြတ်တွေနဲ့ သူမရဲ့ ကလေးတွေ ကိုကျောင်းထားပေးပါတယ်။
မန္တလေးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေက ကလေးတွေကို စာသင်ပေးတဲ့ မအိမွန်ဇင်ဟာ နွမ်းပါးတဲ့ဘဝက လာတာမို့ သူ့တပည့်တွေရဲ့ အခက်အခဲတွေကို ကောင်းကောင်းနားလည်တယ်
မန္တလေးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ ဇော်*ဟာ မရေရာတဲ့ အနာဂတ် ကို ဝမ်းနည်းနေမဲ့အစား ရတဲ့အချိန်မှာ ကျောင်းတက်ပါတယ်
ဒေါ်မေသန်းဟာ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှာ မိသားစုက အိမ်ထောင်ချပေးမယ်ဆိုတာကြောင့် လောင်းလှေစီးပြီး အင်းလေးကန် တဖက်ကို ပြေးခဲ့ဖူးပါတယ်။
ကိုပါစကယ်ခူးသွယ်ရဲ့ ကယန်းတိုင်းရင်းသားတစ်ဦး ကနေ ကိန်းဘရစ် ဘွဲ့ရနဲ့ စာရေးဆရာ ဘဝ ဟာ ပြည်ပရောက်သူရဲ့ ခံစားခြင်းတွေနဲ့ ဒွန်တွဲလို့နေပါတယ
ဦးငွမ်ပေါက်ရဲ့ မိသားစုဟာ နှစ်စဉ် ကျင်းပတဲ့ ကိုင်ဝီးရိုးရာပွဲမှာ မိုးလင်းတဲ့ အထိ ဆိုရတဲ့ သီချင်းကို တိုင်ပေးခဲ့တာ ဆယ်စုနှစ်ကျော်ပါပြီ။
