သမိုင်း နှင့် အမွေအနှစ်
မိသားစုနန်းဝင်အမွေအနှစ်တွေနဲ့ ဟော်နန်းတော်ကို ပြန်လည် ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက် နိုင်ဖို့ အတွက် တစ်ဦးတည်းသော နောက်ဆုံး မျှော်လင့်အားထားရသူဟာ...
ဦးဖီးလစ်ပ်ရဲ့ မိသားစုဟာ ခေတ်သစ်မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ လူနေမှုအတွင်းက ပုံစံမျိုးစုံ၊ အရောင်မျိုးစုံ ရှိတဲ့ အချည်အမျှင်တွေ ကို ကိုယ်စားပြုနေသလိုပါပဲ။
အင်းတော်ကြီးအိုင်ရဲ့ ကြည်လင်လှတဲ့ ရေပြင်ပေါ်မှာ ဟိုးရှေးရှေး ကတည်းက ရှိခဲ့တဲ့ ဒဏ္ဍာရီတစ်ပုဒ်ရှိနေပါတယ်။
ကိုမင်းလတ်ဟာ မွန်အမျိုးသားရေး လှုပ်ရှားသူဘဝ ကနေ မှောင်ခိုကုန်သည် ဖြစ်သွားသူ တစ်ဦးရဲ့ သားပါ။ သူ့အဖေဟာ သူ ငယ်ငယ်ကလေးမှာပဲ ပဟေဠိဆန်ဆန်...
“အနက်ရောင်နယ်မြေ” အဖြစ် ဆယ်စုနှစ် များစွာ သတ်မှတ်ခံခဲ့ရတဲ့ သံတောင်ကြီးမှာ အန်တီနန်စီကတော့ သူ့ရဲ့ ဧည့်ဂေဟာ တံခါးကို အမြဲ ဖွင့်ထားခဲ့ ပါတယ်။
ဂေါ်ရခါး စစ်သား တွေဆီက ဆင်းသက်လာခဲ့တဲ့ ဦးဒီအက်စ်ရှာမာ ဟာ ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်မှာ ဗြိတိသျှတွေကို တိုက်ခဲ့ပါတယ်
ပဋိပက္ခကြားက မွေးဖွားလာတဲ့ ဦးကိုလေး (အင်းဝဂုဏ်ရည်) ဟာ အသက် ၁၀ နှစ် မပြည့်ခင်မှာပဲ အမြောက်သံတွေကို ကောင်းကောင်း မှတ်မိနေပါပြီ။
ဆင်ဆာ ဖြတ်တောက်မှုတွေ အလွန် ကျပ်တည်းနေတဲ့ အချိန်မှာ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ ခေတ်ပြိုင်အနုပညာ မြင်ကွင်းကို အသက်ဝင်လာစေသူ ဦးအောင်စိုးမင်း
ပန်းချီဆရာလည်းဖြစ်၊ သုတေသီလည်းဖြစ်တဲ့ ဦးအေးမြင့်ရဲ့ မြန်မာမှု ဒီဇိုင်းတွေဟာ ပြည်သူလူထု အများအပြားကို ထိတွေ့ခဲ့တယ်။
ဒေါက်တာသန်းရင်မာဟာ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အလွန်တရာ အဖိုးတန်တဲ့ စာပေအမွေအနှစ်ကို စောင့်ရှောက်နေသူပါ
ဦ:မြင့်မောင်ဟာ ရန်ကုန်မှာ အနည်းငယ်သာ ကျန်ရှိတော့တဲ့ စွန်ပညာရှင်တွေထဲက တစ်ဦးပါ။
မြန်မာနိုင်ငံအတွက် အလွန်တရာအရေးကြီးတဲ့ ၁၉၄၇ ပင်လုံညီလာခံ ကို ကိုယ်တိုင်တွေ့မြင်ကြုံကြိုက်ခဲ့ပြီး အခုချိန်အထိအသက်ရှိထင်ရှားရှိနေသေးတဲ့ ဦးစံအောင်
ဆရာဝန်ဘဝ မရွေးပဲ စီးပွားရေး မရေရာ၊ မသေချာတဲ့အပြင် အန္တရာယ်လည်း ရှိတဲ့ ဓာတ်ပုံလောကထဲကို ဂျွမ်းပစ်ဝင်လိုက်တဲ့ ဦးထိန်ဝင်း
တချိန်တုန်းက အရှေ့တောင်အာရှ တခွင် ရုပ်ရှင်တွေ အများကြီး လှိုင်လှိုင်ထွက်တဲ့ မြန်မာပြည်ရဲ့ ရုပ်ရှင်လောကဟာ စစ်အစိုးရအဆက်ဆက်အောက်မှာ...
ကိုပါစကယ်ခူးသွယ်ရဲ့ ကယန်းတိုင်းရင်းသားတစ်ဦး ကနေ ကိန်းဘရစ် ဘွဲ့ရနဲ့ စာရေးဆရာ ဘဝ ဟာ ပြည်ပရောက်သူရဲ့ ခံစားခြင်းတွေနဲ့ ဒွန်တွဲလို့နေပါတယ
ပြင်ဦးလွင်က မြင်းလှည်းတွေရဲ့ အစဟာ ဗြိတိသျှကိုလိုနီခေတ်ဦး ကတည်းကပါ။ စားဝတ်နေရေးကျပ်တည်းပေမဲ့ မြင်းလှည်းမောင်းသူတွေရှိနေတုန်းပါ။