life stories
“အေး” ရဲ့ ဘဝမှာ ဒုက္ခဆိုတာဟာ ရုန်းလိုက်တိုင်း ပိုပိုပြီး တင်းကျပ်လာတဲ့ နွယ်ပင်တွေ ရစ်ပတ်စုဖွဲ့လာသလိုပါပဲ။
အသက်အရ သုံးဆယ်အတွင်းမှာပဲ ရှိပေမယ့် ဘဝရဲ့ အဆိုးအကောင်း များစွာကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့ရသူ တစ်ဦး
“အနက်ရောင်နယ်မြေ” အဖြစ် ဆယ်စုနှစ် များစွာ သတ်မှတ်ခံခဲ့ရတဲ့ သံတောင်ကြီးမှာ အန်တီနန်စီကတော့ သူ့ရဲ့ ဧည့်ဂေဟာ တံခါးကို အမြဲ ဖွင့်ထားခဲ့ ပါတယ်။
ဒေါ်ဟော်ဟာ သူမရဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကလေးငယ်အချို့ကို အလုပ်ခန့်ထားပါတယ်။ ဆိုင်က အမြတ်တွေနဲ့ သူမရဲ့ ကလေးတွေ ကိုကျောင်းထားပေးပါတယ်။
မန္တလေးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေက ကလေးတွေကို စာသင်ပေးတဲ့ မအိမွန်ဇင်ဟာ နွမ်းပါးတဲ့ဘဝက လာတာမို့ သူ့တပည့်တွေရဲ့ အခက်အခဲတွေကို ကောင်းကောင်းနားလည်တယ်
၁၉ နှစ်တိတိ ထိုင်းနိုင်ငံမှာ lesbian အနေနဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း နေခဲ့တဲ့ မမြသက်မူဟာ မြန်မာပြည်ပြန်လာတော့ ဆဲဆိုခံခဲ့ရပါတယ်
မန္တလေးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ ဇော်*ဟာ မရေရာတဲ့ အနာဂတ် ကို ဝမ်းနည်းနေမဲ့အစား ရတဲ့အချိန်မှာ ကျောင်းတက်ပါတယ်
မြန်မာနိုင်ငံအတွက် အလွန်တရာအရေးကြီးတဲ့ ၁၉၄၇ ပင်လုံညီလာခံ ကို ကိုယ်တိုင်တွေ့မြင်ကြုံကြိုက်ခဲ့ပြီး အခုချိန်အထိအသက်ရှိထင်ရှားရှိနေသေးတဲ့ ဦးစံအောင်
ဒီရုပ်ရှင်ရုံမှာရှိတဲ့ ချောင်ကြိုချောင်ကြားတွေကို အိမ်လုပ်နေထိုင်သူ ရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမားတွေ အယောက် ၂၀ နီးပါး ရှိပါတယ်။
ဒေါ်မေသန်းဟာ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှာ မိသားစုက အိမ်ထောင်ချပေးမယ်ဆိုတာကြောင့် လောင်းလှေစီးပြီး အင်းလေးကန် တဖက်ကို ပြေးခဲ့ဖူးပါတယ်။
ကိုပါစကယ်ခူးသွယ်ရဲ့ ကယန်းတိုင်းရင်းသားတစ်ဦး ကနေ ကိန်းဘရစ် ဘွဲ့ရနဲ့ စာရေးဆရာ ဘဝ ဟာ ပြည်ပရောက်သူရဲ့ ခံစားခြင်းတွေနဲ့ ဒွန်တွဲလို့နေပါတယ
